اگر یقین داشتم ...

بِسْـــــمِ الـلَّــهِ الرَّ‌حْمَـــٰنِ الرَّ‌حِیـــــمِ

اگر یقین داشتم که تو یا مهدی می آیی شاید دیگر تا صبح نمی خوابیدم.

اگر یقین داشتم که خواهم مرد شاید دیگر غفلت نمیکردم.

اگر یقین داشتم که خدایم مرا بینهایت دوست دارد شاید دیگر از فکر و ذکر او برون نمی گشتم.

اگر یقین داشتم که خدایم مرا دائماً در نظر دارد شاید دیگر در برابرش گناه نمیکردم.

اگر یقین داشتم که او خیر خواه من است شاید دگر سر هر حادثه ای چون و چرا نمیکردم.

اگر یقین داشتم که نامه اعمالم نزد امامم هست شاید دیگر در آن نامه اعمال بد نمی نگاشم.

اگر یقین داشتم که بازخواست می شوم شاید بر سر وظایف خود این همه تعلل نمی کردم.

اگر یقین داشتم که شاید دیگر فرصت توبه نیابم،شاید هیچ گاه به امید توبه گناه نمی کردم.

اگر یقین داشتم که هیچ ندارم شاید هیچگاه اینقدر من من نمیکردم.

اگر یقین داشتم که چون امشب بخوابم خواهم مرد شاید دیگر محاسبه خویشتن را هیچگاه رها نمی کردم.

اگر یقین داشتن که چون مُردم محتاج دعای خیر دیگران خواهم بود، شاید هیچگاه زیارت اهل قبور را فراموش نمی کردم.

اگر یقین داشتم که شهدا زنده اند و بیدارند شاید هیچگاه ارتباط با آنها را فراموش نمی کردم.

اگر یقین داشتم که چون خالص شوم مقرب شوم شاید هیچ گاه  دست از خالص کردن خویش نمی شستم.

اگر یقین داشتم که همه حاضرند و من غایب، شاید تلاش برای حضور را رها نمی کردم.

اگر یقین داشتم که یکبار بیشتر فرصت نیست برای من، شاید دیگر عمرم را هدر نمی دادم.

اگر یقین داشتم که راه را خدا به من نمایانده و دستم را گرفته است شاید هیچ گاه دستم را از هادی ام جدا نمی کردم.

اگر یقین داشتم که یقین را او سر فضل می دهد و تو را طلبکاری از آن نیست، شاید هیچگاه دگر در محضر او گستاخی نمیکردم.

(گویند کور است چشمی که تفضل خدا را نمی بیند و مدام پی تفضلی که خود خواهد می گردد، تو خواهی چون تویی داری و چون تویی داری هیچ از آن که خواهی نیابی.)

خدایا یقینی را که به بندگان خاص ات عطا کردی به ما نیز عطاکن و توفیق و ظرفیت این فضل بی کرانت را در ما قرار بده.

دو نکته:

ای دوستان، گویند: یقین مراتب گوناگونی دارد ولی آن یقینی که مثلاً باعث میشود که دیگر در محضر خدا خطا نکنی از مراتب عالی یقین است.

نکته بعدی اینکه برای افزایش یقینت باید آنچه میدانی عمل کنی و این عمل تو یقین تو را افزایش میدهد و این یقین افزون تو باعث بهتر شدن عملکرد بعدی تو میشود و آن عملکرد بهتر باز یقین تو را افزون تر می کند و این روند تا آخر عمر تکرار می شود و انسان را رشد می دهد و حتی بعد از مرگ و مثل آن همچون چراغی است که در جاده ای تاریک بدست داری و جلو میروی هرچه جلوتر بروی آن چراغ نیز فضای جلوتر از تو را روشن می کند و این تا رسیدن به مقصد برای تو ادامه دارد ولی فرق یقین با آن چراغ شاید این باشد که شعاع نورانیت یقین با هر گام تو وسیع تر نیز میشود در حالی که چراغ، شعاع نورش ثابت است همچون کسی که راه میرود ولی به زحمت و با نسیه روغن در چراغدان میریزد ولی کسانی هستند که بر سر منبع روغن چراغ میروند و یک سر فتیله چراغ را در منبع میگذارند و طرف دیگر را مشتعل می کنند و آن چراغ چنان نوری پیدا میکند که تمام عالم را روشن میکند و خود آن شخص نیز در نور محو میشود.

به هر حال انجام قسمت های دوم اگر یقین داشتم ... در صورت توان، باعث میشود که قسمت اول آن قوی تر شود و این رابطه چنان که گفته شد آنقدر می بایست تکرار شود تا اگر از اول جمله و شاید از وسط جمله حذف شود و داشتم ها به دارمی که دیگر در آن زمان نمیتوانی بگویی دارم تبدیل شود.

محمد علی ابراهیمی
26 دیماه 1392