می گفت...
داشت از کوچه میامد پایین یا از توی پیاده رو میرفت یا سمت چپم نشسته بود یا .... مهم این بود که اینقدر برام ارزشمند بود که نخوام یادآور خاطرات تلخ گذشته براش باشم پس به گوشه نگاهی اکتفا کردم یا به سلامی کوتاه... ولی مهم این بود که زمانی که او و چون او کلامی در مدح یا تشکر و یا ... میگفتند و یا عهدی تا پای جان میبستند... در همان لحظات به خدا پناه می بردم و حرف هایشان را فراموش می کردم تا مانعی نشود بر ...
میگفت:
هر کمانی که بیشتر خم شود تیری که از آن پرتاب می شود سهمگین تر خواهد بود...
نه اینکه دروغ می گویند و یا ... بلکه دورانی است که سپری میشود و انسان بر سر احساسات یا ... حرف هایی را می زند ولی زمان انسان ها را دگرگون می کند و این دگرگونی شامل همه است... شاید روزی رسد که دیگر نه تو آنی باشی که او میگفت و یا نه او آنی باشد که آنگونه می پنداشت... پس متفاوت می شویم و متفاوت می پنداریم و این تفاوت پیدا کردن حتمی است و راه گریزی نیست... هر چند اندک... پس جای شکایتی هم نمیماند و این حال روزگار است که کسانی که با تو هستند با تو نمی مانند... و نه تنها نمی مانند بلکه شاید علیه تو نیز گام بردارند... و از این دست حکایت ها و داستان ها در تاریخ بشر بسیار است... که گذشته و خواهد گذشت ...
در آخر گفت :
کاش دیدن هم، ما را به یاد خاطرات نیک می انداخت که صد البته بسیار زیادتر و خوش تر بوده و آنچه می اندیشی آیا خاطره هاست و یا آنچه حاصل شده؟ کسی چه می داند که چه چیزی تلخ است و چه چیز شیرین ؟ و کدام تلخ مفید و کدام شیرین مضر؟! و چه شیرینی ها که موجب هلاکت شد و چه تلخی ها که موجب شیرینی ها شد..... توجه به نعمت های از دست رفته تنها تو را از توجه به نعمت های پیش رو بازمیدارد...
مسیر ادامه دارد و سکونی در کار نیست چون حقیقتی برای آن نیست و برای هیچ نیستی هیچ هستی نیست.... و فقط هست و هست. و هست، نیست نیست....
مسیر برای همه است و متفاوت برای همه و مهم آن لحظه آخر است و کسی چه میداند آن لحظه در چه حالی است و مگر آیا آن لحظه حالی است؟ و یا لحظه ای است؟!...
و این حد است که بر همه چیز تعلق می گیرد جز بر خودش و قابلیت بر حد خوردن را می توانی در خود ایجاد کنی تا چنان آراسته شوی که دیگر حدی بر تو جاری نشود زمانی که جاری شدن آن مستلزم فشار هایی باشد که درک آن از عقول خارج است... یا شایدم خارج نیست :)
