بازخواست(مقاله)

هوالعلیم

بازخواست

ای مردم؛ آگاه باشید که همه شما مسئولید و مورد باز خواست قرار می گیرید.

در حق بندگانش و بلادش از خدا بترسید زیرا شما مورد پرسش قرار می گیرید .

چه شده است که اینگونه بی تفاوت نسبت به یکدیگر و اطراف خودمان شده ایم.

آیا به خواب رفته ایم؟!

در جامعه های کنونی مثل برخی از انسان ها  همچون انسان های خوابی است که چه در کنار آنها آتش روشن شود و چه آن آتش به گلستان تبدیل شود فرقی نمی کند. گویا آمده اند که فقط به خوابی خوش و یا آشفته روند.

اگر خواب آنها خوش باشد بعد از بیداری، بی آزارند و اگر چه خواب آشفته ای دیده باشند بعد از بیداری دیگران را نیز آشفته می سازند.

که البته آن بیداری، آن بیداری نیست که بس از آن آگاه شوند و متوجه شوند که تا به حال خواب بوده اند. بلکه گمان می کردند که تا به حال بیدار بوده اند و حال باید به آن افکار جامه اعمال بپوشانند. که اگر آن افکار و آن خواب ها عملی شوند مطمئناً زیان آور خواهند بود و در ابتدا گریبان خود شخص را می گیرند و به زودی با شکست مواجه می شوند چون پایه آن ها بر اساس پوچی و وهم بوده است.

روزگار خوبی بود اگر چه وضع مادی ما خوب نبود ولی دلها خوش بود، روابط خویشاوندی بین ما خیلی قوی بود،تقریباً هر چند شب یکبار دور هم جمع می شدیم.

با هم حرف می زدیم، مشکلات یکدیگر را بررسی می کردیم و تا آنجا که می توانستیم کمک یکدیگر می کردیم و همدیگر را در مشکلات یاری می دادیم، غذایی ساده ای در کنار هم می خوردیم اغلب هر خانواده غذای خودشون  رو با خودشان می آوردند.

دیگر صاحب خانه دغدقه درست کردن غذا را نداشت و با خیالی راحت کنار ما می نشست و با هم صحبت می کردیم . گاهی نیز هنگامی دور هم جمع می شدیم دست به دعا بر می داشتیم و یک دعا و یا مقداری از قرآن را با هم می خواندیم. . .   .

این جملاتی است که اغلب از پدر و مادر بزرگ ها و یا پدر و مادرها می شنویم!

اما در ادامه داستان چه شد؟

آیا می توانیم همچون جملاتی را برای نسل بعد تعریف کنیم؟!

و از احوالات خود به این گونه شرح دهیم؟!

آیا انسان ها خود متفاوت شدند و یا فضای پیرامون انسان ها، انسان ها را عوض کرد؟!

راستی دیشب رفته بودم خونه عمویم همه آمده بودند بعد از مدت ها دور هم جمع شده بودیم؛ تلویزیون یک فیلم جدید پخش می کرد.

همه بزرگتر ها مجذوب فیلم شده بودند، تخمه می شکستند و با حالت خاصی به تماشای تلویزیون پرداخته بودند و مبهوت آن شده بودند، گویا وارد تلویزیون شده بودند، سکوت بر همه حاکم شده بود.

رفتم توی اتاق،کنار بچه ها، منظورم بچه های فامیل است. توی اتاق هم یک تلویزیون بود، گذاشته بودند کانال 3 و فوتبال می دیدند و همه غرق در آن شده بودند.تا یک موقیت حساس پیش می آمد داد می کشیدند بعضی ها خوشحال می شدند و بعضی ها سکوت می کردند و ناراحت می شدند.

یک سری بچه ها هم توی یک اتاق دیگر مشغول بازی با کامپیوتر بودند.

مادرم و اکثر خانم های دیگر با بعضی از دخترها توی آشپزخانه بودند و می خواستند شام را آماده کنند و هر کدام مشغول یک کاری بودند.

سفره را انداختند و شروع به چیدن آن کردند، عجب سفره ای بود همه چی داخلش بود، چند نوع خورشت، غذاهای مختلف، انواع نوشیدنی ها وسالاد و . . . ،همه مشغول خوردن شدند و در حین غذا شروع به گفتگو کردند، وقتی که همه، غذایشان را خوردند نگاهی به سفره انداختم دیدم اکثر غذاها و . . . حتی دست نخورده مانده.

بعد از جمع کردن سفره و شسته شدن ظرف ها کم کم خانواده ها به خانه هایشان رفتند.

این جملاتی است که اغلب از دوستان خود می شنویم و یا برای خودمان اتفاق می افتد.

این جملاتی را چطور؟شنیده اید؟!

یادش به خیر خیلی روزگار خوبی بود همه دلها خوش بود البته سختی هایی هم وجود داشت ولی دلمون شاد بود خیلی با فامیل ، دوستان و همسایه ها رفت و آمد داشتیم همش از حال هم با خبر بودیم، خیلی خوش می گذشت. . . ، تا یک اتفاقی می افتاد همه به هم کمک می کردیم. . . .

-البته بعضی ها دلیل اینکه قبلاً خوش بودند و الان نیستند را انقلاب اسلامی می دانند و می گویند زمان شاه خیلی بود . . . ،اما نمی دانند که . . . .

نظر شما چیست؟! علت چیست؟!