نامه ای به خودم و برخی از دوستان انقلابی (قسمت آخر)

بسمه تعالی

اگر به عنوان مثال من بنده یک جلسه بیایم و یک یا دو جلسه نیایم٬ یک جلسه هم به دلایل واهی تشکیل نشود غیر از اینکه در خودم و بقیه افراد گروه ایجاد بی انگیزه گی می کنم و موجب ضرر رسیدن به مباحث جلسه می شوم و همچنین عزم خود و دیگران را دچار تزلزل می کنم گمان نمی برم کار دیگری انجام بدهم.

اگر نمی توانیم کاری را قبول کنیم ٬ همان اول بگوییم که من ضعیفم ٬ عزم راسخ ندارم و . . . و آن کار یا مسئولیت را قبول نکنیم و اگر هم قبول می کنیم پس محکم بایستیم و تحت هر شرایطی آن را انجام دهیم .

به نظر بنده غیر از اینکه کسی به رفع حق الناسی پرداخته باشد٬ جسمش ناقص شده و یا از بین رفته باشد هیچ دلیل دیگری نمی تواند برای انجام ندادن یک وظیفه در جبهه حق داشته باشد و اگر این دلایل نباشد حتماً برویم بررسی کنیم و ببیند که آیا در عقایدمان استوار هستیم یا نه!

نکند که می خواهیم با غفلت٬ کاهلی٬ تنبلی و

سستی به دشمن کمک کنیم و جزء منافقان و نامردان

روزگار باشیم.

باید کمی بیشتر با خود فکر کنیم و وظایف خود را مورد بررسی قرار دهیم٬ در مورد شیوه ارتباط خود با دوستان کمی بیشتر دقت کنیم و با مطالعه و تحقیق و تزکیه نفس خود را به ائمه نزدیک تر کنیم.

به گونه ای با گروه و زیر گروه خود رفتار کنیم که هم ما را دوست داشته باشند و هم اگر حرفی خوب٬ بجا و مطابق شریعت گفتیم آن را در موقع مناسب اجرا کنند٬ در رفتار خود ثبات داشته باشیم و هر دفعه به گونه ای متفاوت برخورد نکنیم تا دیگر٬ کسی برای نظرات ما ارزش قائل نباشد.

سعی کنیم راه و روشی در رفتار برگیریم که در آن روابط دوستی قوی تر برقرار کنیم و یا حداقل در باطن کدورتی از همدیگر نداشته باشیم و هر مسئله ای پیش می آید همان موقع و یا در اولین فرصت آن را حل کنیم و برطرف سازیم.

سعی کنیم همدیگر را امر به معروف و نهی از منکر کنیم و بدانیم که آیا این مسئله را باید در جمع دوستان به او بگوییم و یا در پنهان و بدانیم هر حرفی را کجا بزنیم٬ به یکدیگر احترام بگذاریم و شخصیت هم را در مقابل هم و در مقابل جمع خٌرد نکنیم و از بین نبریم٬ جای مزاح کردن را بدانیم و آن را در موقعی به کار نبریم که باعث از بین رفتن حریم ها و حد و مرزها شود.

انشاءالله بتوانیم با دست در دست هم قرار دادن و و محکم کردن عقاید دینی و روابط بین یکدیگر جامعه ای منسجم داشته باشیم به گونه ای که هیچ نیرویی نتواند آن را متلاشی کند و با کمک پروردگار و ائمه علیه السلام و اولیای خداوند قله های پیروزی را در این جبهه حق یک به یک فتح کرده و با سرعت به جلو پیش برویم و بتوانیم وظایف خود را به درستی انجام داده و کوتاهی نکنیم٬ تا بتوانیم سربلند از آزمایشهای الهی بیرون آمده و در سرای باقی همنشین با اولیای الهی باشیم٬انشاءالله.

پایان

اصل این نوشتار مربوط به تاریخ: ۲/۷/۱۳۸۹ است که با کمی حذف و اضافات و ویرایش بر روی وبلاگ قرار دادم.