نامه ای به خودم و برخی از دوستان انقلابی(قسمت اول و دوم)

هوالحکیم

انسان باید کمی چشم و رو داشته باشد.

آخر ما باید تکلیف خود را با خدا مشخص کنیم.

می خواهیم چه کار کنیم؟

مگر خدا و امام زمان را می شود مسخره کرد؟

چند روز محکم پای کار می ایستیم و تلاش می کنیم و چند روز اصلاً دنبال هیچ کاری را نمی گیریم! هر وقت مشکلی برایمان پیش می آید به درگاه خدا روی می آوریم و از خدا و اولیاء خدا کمک می طلبیم و هرگاه مشکلاتمان رفع می شوند می رویم و دیگر پشت سرمان را هم نگاه نمی کنیم. آخر انسان باید بنشیند و با خودش فکر کند. برود در جاهای مختلف و این مردمی را که اصلاً به دنبال کمال و . . .نیستیند و فکرشان هم به این موضوع نمی رسد را ملاحظه کند. آنقدر بعضی از این مردم در مشکلات اقتصادی و مالی ای که برای خودشان درست کرده اند غرق شده اند که فقط تمام ذکر و فکرشان مشغول این شده که چیزی را به هر طریقی که شده پیدا کنند و استفاده کنند و یا از ترس گرسنگی مدام تلاش می کنند تا خدایی ناکرده یک وقت تلف نشوند!

به گونه ای اند که دائماّ باید به فکر زن و بچه هایشان باشند. انسان باید کمی هم انصاف داشته باشد چشم هایش را باز کند و با دقت دور و اطراف خودش را ملاحظه کند.

مگر خداوند برای چند نفر به این راحتی شرایط رسیدن به کمال را محیا می کند؟!

مثل آب خوردن شیوه و طریق رسیدن به لقاء الله را خداوند در اختیار ما می گذارند ولی ما اصلاّ توجه نمی کنیم . مگر چند بار جوان هستیم٬ فکر می کنیم همه ی دوران مثل جوانی است! که هم راحت تر بتوانیم انتخاب کتیم و هم راحت تر بتوانیم از چیزهایی که نباید دوست داشته باشیم و دوست داریم دست بکشیم و آنها را رها کنیم٬ آیا فکر میکنیم برای هر انسانی چنین شرایطی برای کمال پیش می آید که دائماّ مورد تذکر قرار گیرد؟! استاد٬ کتاب٬ لوح فشرده و . . . به راحتی در دسترسش باشد ولی او اصلاّ هیچ گونه توجهی نکند.

بدانید و آگاه باشید:

که کسانی هستند که بعد از چند سال تفکر و التماس از خداوند برای اینکه این طریقت را به آنها نشان بدهد وارد این راه شده اند و الآن هم قدر آن را می دانند٬ حال به این راحتی راه رسیدن به خدا را نشانمان می دهند ولی ما غافل هستیم و ارزشی برای این موضوع قائل نمی شویم.

به راستی که باید بعضی از انسان ها از جمله ما حتماّ در انتظار بسوزیم تا اگر آن چیزی را که انتظارش را می کشیدیم به ما دادند قدرش را بدانیم.