قدم های جوونی

حقیقت اینه که همه ما یه عالمه استعداد جورواجور داریم و خب یک ندای درونی یا یک قدرت درونی داریم که دوست داره به همه اونها برسه ولی خب در واقعیت امکانش خیلی کمه...

راهی که هست اینه که باید یک سری از اون علایق یا استعداد ها را با هم در یک مسیر بیاریم و یک سری دیگه را هم فدای اونهایی کنیم که برامون اولویت بیشتری دارن و بهترینش این که اون ها را روی کاغذ با نوشتن اول اسیر کنیم، بعدش حذف و جابجا کنیم تا به یک رشته علایق هم سو برسیم... و بعد شروع به قدم برداشتن کنیم...

خب تازه ماجرا شروع میشه... و توی این مسیر یک عالمه اتفاقات تلخ و شیرین جدید میفته که باید برای رسیدن به اون اهداف( نهایت کارآمدی خودت در علایق و استعداد هات) تحمل کنی...

نکته مهم اینجاست که اطرافیانت را خوب درک کنی و انتقاد ها یا تعریف هایی که ازت میکنن را خوب بررسی کنی و به عبارتی در لحظه جوگیر نشی... ممکنه چشمانشون پر اشک بشه از ذوق و تعریفت بکنن ولی باید همون لحظه باور داشته باشی که همون نفر ممکنه به خاطر کارهای دیگه ای که روزی از تو میخواست بکنی و تو بعدا میکنی ناسزاهایی بهت بگه که هیچ وقت از هیچ دوست و دشمنی نشنیدی... و اونی که ازت انتقاد میکنه و الان باهات مخالفه ممکنه یک روز عاشق قدم هایی بشه که الان برداشتی و تشویقت کنه...

یکی از مهمترین درس های این زندگی همینه که جایگاه آدم ها دور و برت هیچ وقت ثابت نیست واین عدم ثبات دلایل مختلفی داره ولی این خیلی مهمه که بتونی به خوبی این را درک کنی...

اگه درک کنی کمتر آسیب میبینی...

این که یک نوجوون یا جوان زود تر اعتماد میکنه و یک انسان با تجربه دیر تر و با آزمون های بیشتر، حاصل همین درس های زندگیه...

هدف ما توی زندگی مون چیه؟

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ

 الْحَمْدُ لِلَّـهِ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ

هدف ما توی زندگی مون چیه؟

می خواهیم چکار کنیم؟! برا چی داریم زندگی می کنیم؟ هدف ما چیه؟ چرا درس می خوانیم؟چرا کار می کنیم؟

چرا ازدواج می کنیم؟ چرا دوست داریم بریم دانشگاه؟ چرا دوست داریم درس نخونیم؟ چرا دوست داریم خیلی درس بخونیم؟

چرا میریم مسافرت؟ چرا گاهی اصلاً نمی خواهیم بریم مسافرت؟ چرا عصر جمعه دلمون می گیره؟ چرا غروب برامون غم انگیزه؟

چرا گاهی اینقدر شادیم؟ چرا گاهی حوصله نداریم با کسی حرف بزنیم؟ چرا بعضی وقت ها دوست داریم با خانوادمون بریم بیرون؟

چرا گاهی دوست داریم با دوستامون برییم بیرون؟ چرا گاهی به  خاطر همسرمون قید خواسته هامون را می زنیم؟

چرا گاهی اصلا به همسرمون توجه نمی کنیم؟ چرا گاهی دوست داریم با بچه مون بازی کنیم؟

چرا گاهی تا بچه مون نزدیکمون میاد بهش بی توجهی می کنیم؟

چرا گاهی دلمون برا استادمون تنگ میشه؟

چرا گاهی دوست نداریم با استادمون روبرو بشیم؟

چرا گاهی دوست داریم بریم تفریح؟ چرا گاهی دوست داریم بریم زیارت؟

چرا گاهی دلمون می گیره دوست داریم با خدا حرف بزنیم؟ چرا گاهی به خدا هم ایراد می گیریم؟

چرا گاهی دوست داریم که ما جای امامامون بودیم؟ چرا گاهی اوقات فقط عشقمون اینه که بریم زیارت امام رضا(ع)؟

چرا گاهی دلمون می خواد لوکس ترین ماشین دنیا را داشته باشیم؟ چرا  بعضی ها پیکان با ماکسیما زیاد براشون فرق نداره؟

چرا برا بعضی ها یک پلاستیک بد فرم را دست گرفتن هم اشکال داره؟ چرا بعضی ها آشپزخونه اوپن با یخچال ساید بای ساید دوست دارن؟

چرا بعضی ها همون آشپزخونه قدیمی ها را با یه یخچال کوچیک ترجیه می دن؟ چرا برا بعضی ها فرقی نداره؟

چرا برا بعضی افراد فرق داره؟

چرا یک نفر تلاشش را میکه که آنچیزی که توی ذهنشونه محقق کنه یکی دیگه اصلا دنبال نمیکنه؟

چرا بعضی ها دوست دارن مبل داشته باشند و با قرض هم که شده میرن میخرن ولی بعضی پولش را دارن ولی دوست ندارن داشته باشن؟

چرا بعضی ها دوست دارن هر سال دکوراسیون خونشون را عوض کنند و بعضی ها با همون دکوراسیون سال جدید را میگذرونند؟

چرا بعضی ها بی تفاوتند؟

چرا بعضی ها ظاهراً بی تفاوتند؟

چرا بعضی ها بیتفاوت نیستند ظاهرا؟

چرا ....؟

محمد علی ابراهیمی

13921017

آبرو در یخچال(مقاله)

چگونه با خود و با خدا اینگونه بیگانه شده ایم که آبرو را گاهی اوقاتت در پر بودن یخچال و داشتن پول زیاد و پهن کردن سفره های رنگین و ... می دانیم، به ما می گویند که مثلاً یخچالتان پر هست؟! یک وقت آبرویتان در مقابل مهمان هایتان نرود، وای بر ما مگر آبرو به یخچال پر بودن و امثال آن است، آبرو دست خداست، چه بسیار افرادی که با داشتن امتیازهایی که اهل دنیا به آنها می دهند آبرو هایشان رفت و چه بسیار افرادی که با زندگی مادی متوسط و حتی فقیرانه آبرویشان حفظ شد، آبرو به گونه ی دیگری از بین می رود.