حقیقت اینه که همه ما یه عالمه استعداد جورواجور داریم و خب یک ندای درونی یا یک قدرت درونی داریم که دوست داره به همه اونها برسه ولی خب در واقعیت امکانش خیلی کمه...
راهی که هست اینه که باید یک سری از اون علایق یا استعداد ها را با هم در یک مسیر بیاریم و یک سری دیگه را هم فدای اونهایی کنیم که برامون اولویت بیشتری دارن و بهترینش این که اون ها را روی کاغذ با نوشتن اول اسیر کنیم، بعدش حذف و جابجا کنیم تا به یک رشته علایق هم سو برسیم... و بعد شروع به قدم برداشتن کنیم...
خب تازه ماجرا شروع میشه... و توی این مسیر یک عالمه اتفاقات تلخ و شیرین جدید میفته که باید برای رسیدن به اون اهداف( نهایت کارآمدی خودت در علایق و استعداد هات) تحمل کنی...
نکته مهم اینجاست که اطرافیانت را خوب درک کنی و انتقاد ها یا تعریف هایی که ازت میکنن را خوب بررسی کنی و به عبارتی در لحظه جوگیر نشی... ممکنه چشمانشون پر اشک بشه از ذوق و تعریفت بکنن ولی باید همون لحظه باور داشته باشی که همون نفر ممکنه به خاطر کارهای دیگه ای که روزی از تو میخواست بکنی و تو بعدا میکنی ناسزاهایی بهت بگه که هیچ وقت از هیچ دوست و دشمنی نشنیدی... و اونی که ازت انتقاد میکنه و الان باهات مخالفه ممکنه یک روز عاشق قدم هایی بشه که الان برداشتی و تشویقت کنه...
یکی از مهمترین درس های این زندگی همینه که جایگاه آدم ها دور و برت هیچ وقت ثابت نیست واین عدم ثبات دلایل مختلفی داره ولی این خیلی مهمه که بتونی به خوبی این را درک کنی...
اگه درک کنی کمتر آسیب میبینی...
این که یک نوجوون یا جوان زود تر اعتماد میکنه و یک انسان با تجربه دیر تر و با آزمون های بیشتر، حاصل همین درس های زندگیه...
